18.4.13

ΣΟΥΗΔΙΑ- Ο φασισμός πέρα από τους μύθους



Ο Ιδρυτής του νεο-σουηδικου κινήματος Per Engdahl είχε κάθε λόγο να αισθάνεται ικανοποιημένος. Οι συστάσεις του είναι η βάση για το πώς θα διατηρηθει η Σουηδία Σουηδικη και οι ακροδεξιοι SD (Σουηδοί Δημοκράτες ) ανασυσκευάζoυν το πολιτικό μήνυμα του. Πηγη SCANPIX



Συζητειστε για τον πολιτισμό και όχι τη φυλή, απεικονιστε πολιτισμους μειονοτήτων ως επιβλαβεις για τη συνοχή της κοινωνίας και κατηγορηστε την μετανάστευση για την ανεργία. Η συνταγή για την επιστροφή του φασισμού ειναι παλια, πάνω από τρεις δεκαετίες. Το νέο βιβλίο του Henrik Arnstad, Älskade fascism, (Αγαπημενος Φασισμος) είναι ενδιαφέρον και συναρπαστικο, αλλά η έκκληση του Arnstad για συσπειρωση κατά του φασισμού σε όλο το αριστερο-δεξιο φασμα ειχε νοημα μονο για το παρελθον, χωρις ακραιες αντιθεσεις στην κοινωνία. 

Η Ευρώπη ήταν ακόμα σε ερείπια μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν το φασιστικό κίνημα ξεκινησε τα παραπαίοντα βήματα του προς την επιστροφή. Το 1951 πραγματοποιήθηκε μια σύσκεψη στο Malmö, προκειμένου να μαζεψουν τα κομματια και τελικά να αποκατασταστησουν τον φασισμο. Οικοδεσπότης ήταν ο Per Engdahl, ήδη βετεράνος και βασικό σχήμα στο Σουηδικο φασιστικό κίνημα.

Ήδη κατά τον χρόνο της συνάντησης στο Malmö είχε ο Engdahl σαφές ότι το κίνημα πρέπει να σκεφτει εκ νέου. Η εννοια της φυλής ηταν επιβαρυμενη και έπρεπε να αντικατασταθεί. Ο πολιτισμός έγινε η νέα κωδική λέξη. 62 χρόνια αργότερα, το σύγχρονο Σουηδικο παρακλάδι της πρωτοβουλίας του Engdahl για ένα νέο φασισμό εφτασε στην επιτυχία, κατι που το το βαθιά διχασμένο Σουηδικό κίνημα του 1930 και του 40 θα μπορούσε μόνο να ονειρεύεται. Τοτε συγκεντρωνοντουσαν πολλοί ακτιβιστές και με την επιτυχία της Γερμανίας στον πόλεμο, ένιωθαν ασφαλείς στο μέλλον - αλλά περαιτέρω εκλογικες επιτυχίες κανένα από τα κομματα δεν ειχε πριν να παύσει η Σουηδική δημοκρατία κατά τη διάρκεια του πολέμου. Και όταν ο πόλεμος τελείωσε το 1945, σημανε επίσης και το τελος για τον κιτρινομπλε φασισμο. Για την ώρα ομως ολα αυτα. 

Η πρωτοβουλία του Engdahl απο το 1951 αναπτύχθηκε και τελειοποιήθηκε από τη Γαλλική πνευματική κίνηση οπως ονομάστηκε η νεα Δεξια, και που εμπνεύστηκε από το κινημα του 68 και ιδίως της θεωρίας της ηγεμονίας και της διαλυσης της, απο τον Ιταλο μαρξιστή Antonio Gramsci. Ο κύριος ιδεολόγος της Νέας Δεξιάς Alain de Benoist δεν είχε μεγαλη εκτιμηση για το γαλλικο δεξιο κόμμα Front National, όταν ιδρύθηκε το 1972, αλλά το κόμμα αποδείχθηκε πολύ έμπειρο στην υιοθέτηση της νέας στρατηγικής και τη νέα χρηση της γλώσσας.

Τον Απρίλιο του 1979 και διατύπωσε ο Per Engdahl, στην εφημεριδα της Nεo-Σουηδικής κίνησης Vägen framåt (Προς τα εμπρός) ξεκινησε  τη στρατηγική τoυ για το μέλλον του Σουηδικου φασιστικού κινήματος, τις ιδέες από το Μάλμε του 1951 και από τη γαλλική Νέα Δεξιά. Αργότερα εκείνη τη χρονια σχηματισαν οι παλιοι Ναζί και οι νεότεροι ακτιβιστες την οργάνωση Bevara Sverige Svenskt (Κρατήστε την Σουηδία Σουηδικη), που εργάστηκε πανω στη στρατηγική του Engdahl και η οποία είχε τεράστια επιτυχια, όπου το όνομα σε συντομογραφία εμεινε στο μυαλό των ανθρώπων. Και με τη μορφή αυτοκόλλητης ετικέτας και άφθονο γκραφιτι σε σχολεία: «BSS». Ως μεταπολιτικός ακτιβισμός στο πνεύμα της Νέας Δεξιάς ήταν υποδειγματικο.

Μετά από μια προηγούμενη αποτυχημένη προσπάθεια, ξεκίνησε το 1988 από το BSS – το κομμα των SD (Sverigedemokraterna) των  Σουηδων Δημοκρατων. Εφεραν τον πρώτο ηγέτη του κόμματός τους από το εθνικοσοσιαλιστικό ΝRP και στρατολογισαν ακτιβιστές του δρόμου απο τους ακροδεξιους skinheads. 22 χρόνια αργοτερα, πηραν τη θεση τους στο κοινοβούλιο. Η στρατηγική ειναι και πάλι από τον Engdahl και το BSS: Συζητειστε για τον πολιτισμό και όχι τη φυλή, απεικονιστε πολιτισμους μειονοτήτων ως επιβλαβεις για τη συνοχή της κοινωνίας και κατηγορηστε την μετανάστευση για την ανεργία, και καλλιεργήστε τον μύθο ότι υπάρχουν πράγματα που "δεν μπορούμε να μιλησουμε γι αυτα σ αυτή τη χώρα" Ειδικά για τη μετανάστευση.

Είναι σημαντικό το γεγονός ότι ο προσανατολισμός μακριά από την ανοικτή φυλετικη ιδεολογια της και τις σαφείς επιρροές από το γερμανικό ναζισμό δεν είναι κάτι που μια νέα γενιά αναπτυσσε ως διακανονισμο με τους νοσταλγους του πρώην Τρίτου Ράιχ- ακομη κι αν και η αντίθεση, φυσικά, υπήρχε - αλλά κατευθείαν από τον γερο φασιστα Per Engdahl.

Εκει στηριζεται επίσης ο Henrik Arnstad οταν στο νέο του βιβλίο Älskade fascism υποστηρίζει ότι οι SD(Σουηδοί Δημοκράτες) είναι ένα φασιστικό κόμμα. Aυτο το κανει με την καθιερωμένη άποψη των πολιτικων επιστημων για το πώς ορίζεται ο φασισμός, και χωρίς να πείσει πραγματικά με δικα του μεσα. Ο Arnstad εστιάζεται στις ρίζες του κόμματος και τους στόχους του, παρά για το αν θα καταργήσουν την κοινοβουλευτική δημοκρατία, ή θα ακολουθήσουν ενα συντεχνιακο οικονομικό σύστημα. Αυτα δεν ειναι καθοριστικα για τον φασισμο, λέει ο Arnstad. 
Οι φασίστες είναι πραγματικά αρκετά αδιάφοροι σχετικα με την εθνικη οικονομία. Αντ 'αυτού, είναι ο εθνικισμός που είναι βασικος, ή με τα λόγια του ερευνητη του φασισμου Roger Griffin, "ένας δημοφιλης υπερ-εθνικισμος επικεντρώνεται στην αναγέννηση του έθνους." Το αστικό δημοκρατικό σύστημα δεν χρειάζεται να αντικατασταθεί από έναν Ντούτσε που θα βγαζει πυρινους λογους προς το έθνος από το μπαλκόνι του υπο το φως πυρσών, αλλά αντιθετα να προσελκύει φασίστες σήμερα από τα ριζοσπαστικα όρια του εθνικισμού, για το ποιοι θα πρέπει να πάρουν το δικαίωμα να επηρεάζουν την κοινωνία τους, και να καταπολεμουν το «διχαστικο» φαινόμενο της ταξικης πολιτικης και του φεμινισμού. 

Ο ''Αγαπημενος Φασισμος'' είναι ένα ενδιαφέρον ανάγνωσμα. Ο Henrik Arnstad έχει καταφέρει να γράψει ένα βιβλίο που δεν είναι μόνο ενδιαφέρον, αλλά και σαγηνευτικο με ενα τρόπο που ειναι  δύσκολο να το αφησεις στην ακρη αφου καταφέρνει να φέρει κάτι νέο σε αυτό το σημείο - ειδικά αν περιλαβουμε και όλα τα έντυπα για τη ναζιστική Γερμανία – ενα πέρα για περα πολυσυζητημενο θεμα. Εδω περιγράφεται μια σειρά φασιστικών κινημάτων του μεσοπολέμου, τα  πιο σημαντικα κινηματα, ενω ορισμενοι βαθιά ριζωμένοι μύθοι εξοντωνονται.

Ο φασισμός έχει αποκτήσει μια άδικη φήμη ως απλά μια μαχητική εκδήλωση μιας γενικά αντιδραστικής αναζήτησης πίσω σε παλαιότερες εποχές, σε μια κοινωνία πριν από την «πτώση» της ριζοσπαστικής συντηρητικής άποψης, δηλαδή την Γαλλική Επανάσταση, το 1789.
Αλλά απέχει πολύ από το να είναι απλά ενα πιο πρόσφατο παρακλάδι των αντιδραστικών ανταρτων στο Vendée, που εξεγέρθηκαν κατά της Γαλλικής Δημοκρατίας το 1793, οι φασίστες του μεσοπολέμου ταχθηκαν υπερ μιας εναλλακτικής νεωτερικότητας, λέει ο Henrik Arnstad.

Οι φασίστες και οι μοναρχικοί είχαν έναν κοινό εχθρό στις φιλελεύθερες δημοκρατίες που σχηματίστηκαν στην Ευρώπη μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά η σχέση των φασιστων με τη συντηρητική δεξιά ήταν πολύπλοκες και ποικίλες. Οι φασίστες δεν ηθελαν τη μοναρχία πίσω εκεί όπου είχε γινει, και τουλάχιστον για όσο διάστημα υπηρξαν μαχητικα μαζικά κινήματα ήταν χωρίς επίσημη πολιτική εξουσία, οντας ριζικοι αντίπαλοι της αστικής τάξης. Ήταν, επίσης, σε όλες τις χώρες όπου η δημοκρατία σε αυτά τα χρόνια επεσε, ως επί το πλείστον η συντηρητική Δεξιά που κέρδιζε, λόγω της στήριξης που απολάμβανε από το συστημα. Αρκετά συχνά με βάναυσες εκκαθαρίσεις απο τους φασιστικους ανταγωνιστες, ως αποτέλεσμα.

Ο Εμφύλιος Πόλεμος στην Ισπανία είναι ένα παράδειγμα. Οι Φαλαγγιτες, οι φασίστες της Ισπανίας, συσπειρώθηκαν στο πλευρό του Συντηρητικού στρατηγού Franco στον αγώνα κατά της Λαϊκής Δημοκρατίας. Ο ηγετης των φαλαγγιτων José Antonio Primo de Rivera εκτελέστηκε από τους Δημοκρατικους, και μετά τη νίκη του Φράνκο τον ανέδειξαν μετά θάνατον σε εθνικό Αγιο και κηδεύτηκε στο Valle de los caídos, το τεραστιο Μαυσωλειο που ο Franco επεβαλε στους σκλάβους εργάτες από τη πλευρα των ηττημένων να χτίσουν έξω από τη Μαδρίτη. Οι Φαλαγγιτες, ηθελαν να αναβαθμισουν τον ισπανο εργαζόμενο και να τον κερδίσουν από το σοσιαλισμό. Ο Franco από την άλλη πλευρά ήταν κατα τον Arnstad έτοιμος να εξαφανίσει κάθε βιομηχανικο εργάτη στη χώρα αν αυτό ήταν ό, τι ο αγώνας για την εκκλησία και τη χώρα απαιτουσε! 

Μια βασική διαφορά μεταξύ του συντηρητισμού και του φασισμού, γράφει ο Arnstad είναι η άποψη τους για τους ανθρώπους. Ενώ οι Συντηρητικοί ήθελαν οι άνθρωποι να υπακούσουν τις εξουσίες, να πεθαίνουν στους διάφορους πολέμους τους και γενικα να φροντίσουν μονοι τους τον εαυτό τους, οι φασίστες περιμεναν εκτός από την υπακοή, μια ενεργη και ενθουσιωδη συμμετοχη στην οικοδόμηση μιας νέας κοινωνίας, που κατοικείται από ένα νέο είδος ανθρώπου. Οι φασίστες εφτιαξαν οργανώσεις νεολαίας, γυναικών κ.ο.κ για να συμμετάσχουν και να περιλαβουν ευρεία στρώματα στη διαμόρφωση της νέας κοινωνίας. Αυτό τους εκανε επισης μ ένα διαφορετικό τρόπο ανταγωνιστές σε άλλες μοντερνιστικά κινήματα, όπως η σοσιαλδημοκρατία, η οποία είναι ένα σημαντικό κομμάτι του παζλ για να κατανοήσει κανεις την ιδεολογική γοητεία στις χώρες όπου εκει έγινε μαζικό κίνημα.

Η βάση για τα φασιστικα κινήματα ήταν πάντα η οργανωμένη και ωμή βία κατά των σοσιαλιστών. Στις περιπτωσεις που ειχαν επιτυχία σε αυτόν τον τομέα, και σε αυτές τις περιπτώσεις, που το αστικο συστημα αξιολογουσε τον παραγοντα της αβεβαιότητας ως ενα μεγάλο και νικηφόρο φασιστικό κίνημα του δρόμου, δειχνει να είναι προτιμότερο από ενα μεγάλο και νικηφόρο μαχητικό εργατικό κίνημα, ετσι το φασιστικό κίνημα θα μπορούσε να εχει κερδη ακόμα και να επηρεασει την επίσημη πολιτική. 
Στο πλαίσιο της μαρξιστικής ιστορικής παράδοσης αρεσει να τονίζει κανεις να αναδεικνυει τη λειτουργία του φασισμού εκ των υστέρων, απλά σαν Προστασία της αστικης ταξης σε περιόδους κοινωνικής αναταραχής, όποτε δηλαδη ο καπιταλισμός αμφισβητήθηκε από ένα μαχητικό εργατικό κίνημα. Η ερμηνεία αυτή δεν είναι λαθος, αλλά καθολου εξαντλητική, και οι ιδιοι φασίστες εχουν δει το θέμα ετσι, όταν πήγαιναν στη μάχη ενάντια στους «κόκκινους». Οι Μαρξιστές έχουν θεωρηθεί ως διαιρέτες του έθνους, ενώ οι φασίστες ζητουσαν ταξική ειρήνη. Ο εθνικισμός υπήρξε η βασική κινητήρια δύναμη. Αλλά ακόμα και το αστικο συστημα με τον υλισμό και την εκμετάλλευση των εργαζομένων - μια πηγή ταξικών αντιθέσεων - έχει θεωρηθεί ως εχθρός.

Οταν ένα φασιστικό κίνημα ταλαντεύεται στις πυραμίδες της εξουσίας, εξ αιτιας της ικανοτητας του ως Προστατη του αστικου Σώματος, ετσι πρέπει και οι εναπομεινουσες ιδεες μιας φασιστικής επανάστασης ενάντια στην αστική τάξη να εκκαθαριστουν μακριά από το μονοπάτι. 
Μια τέτοια μεταμόρφωση από μαχητική οργάνωση σε ευπαρουσίαστο κυβερνών κόμμα είναι συχνά αιματηρή, οπως οι εκκαθαρίσεις στο πλαίσιο του Εθνικού Σοσιαλιστικού Κόμματος στη Γερμανία το 1934, ένα πολύ γνωστό παράδειγμα. Ο Henrik Arnstad επισημαίνει επίσης ότι ο Αδόλφος Χίτλερ  σπάνια ενδιαφεροταν να συνεργαστει με ακραιους φασίστες στις χώρες που υποστήριξαν τη Γερμανία, αλλα προτιμουσε τους αυταρχικους συντηρητικους ηγέτες τύπου Φράνκο – κατι που μεταξυ αλλων το εξαιρετικά ακραιο φασιστικό κομμα της Ρουμανίας θα βιωνε πικρα.

Πολύ συχνά οι ιστορικοί ενοχλούνται μόνο από τα φασιστικά κινήματα που πέτυχαν για μεγαλύτερο ή μικρότερο χρονικό διάστημα να δημιουργήσουν ένα ολοκληρωτικό κράτος - όπως την Ιταλία του Μουσολίνι ή τη Γερμανία του Χίτλερ. Πολλά άλλα ευρωπαϊκά κινήματα είχαν μεγάλη επιτυχία, χωρίς να τα καταφερουν σε όλη τη πορεια, και η πραγματική δύναμη του βιβλίου του Arnstad είναι ότι αποκαλύπτει ότι ακόμα και αυτα τα κινήματα είχαν προφανώς τεράστιο αντίκτυπο στην πολιτική ζωή της χώρας. Όταν μια μαχητική οργάνωση οπως το φινλανδικο κίνημα Lappο είχει τόσο μεγάλη επιρροή που εχει και ανεπίσημα υποστηρίχθει από την κυβερνηση της χώρας και μπορεί να κακομεταχειριστει και να σκοτώσει σοσιαλιστές οπως θέλει και να ξεφύγει απο τη τιμωρια, φαινεται οτι δεν εξαφανίζεται η επιρροη που εχει στην κοινωνία μόνο και μόνο επειδή ενα κινημα ειναι απαγορευμενο.

Κατά τον ίδιο τρόπο δεν υπάρχει καμία πιθανότητα ότι ένα τοσο ισχυρό φασιστικό κίνημα οπως το Γαλλικο στη δεκαετία του 1930, μπορει να εξαφανιστει πληρως όταν αποτυχει να κατακτήσει την εξουσία.

Κατά τη διάρκεια του απελευθερωτικού αγώνα της Αλγερίας, 15 χρόνια μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, σηκωσε κεφαλι ο δεξιος ριζοσπαστισμός και πάλι. Ο πόλεμος ήταν βρώμικος και πικρός από την αποικιακή δύναμη με βασανιστήρια και κακοποιησεις.

Στις 17 Οκτωβρη του 1961, ηρθε ο πόλεμος για μια μέρα στο Παρίσι, όπου 200 Αλγερινοί έχασαν τη ζωή τους όταν η αστυνομία άνοιξε πυρ εναντίον μιας ειρηνικής διαδήλωσης, και τους πεταξαν στο Σηκουάνα.

Αφοτου κέρδισε η Αλγερία την ανεξαρτησία της, οι πικραμένοι αξιωματικοί απο τη μυστικη οργάνωση OAS σχεδιάζουν να δολοφονήσουν τον Πρόεδρο de Gaulle και να κάνουν πραξικόπημα. Δέκα χρόνια μετά την απώλεια της Βόρειας Αφρικανικης επαρχίας σχηματίζεται μια πρώην Λεγεώνα των Ξένων και ο βασανιστης από τον πόλεμο της Αλγερίας φτιαχνει το δικό του ακροδεξιο κομμα. 
Το όνομά του ήταν Jean-Marie Le Pen, και σήμερα είναι το Εθνικό Μέτωπο, (Front National), το οποίο έχει πλήρως παρει το συγχρονο καλογυαλισμένο στυλ του, για πάνω από 20 χρόνια τώρα, μια υπολογίσιμη δύναμη στη γαλλική πολιτική.

Είναι στη συζήτηση για τις ιδεολογικες μακροπρόθεσμες επιπτώσεις σε μια κοινωνία που βρίσκουμε ενδείξεις ως προς το πώς θα πρέπει να ερμηνεύσει κανεις τη σημερινή Σουηδική πολιτική ανάπτυξη. Είναι πιθανό ότι η Σουηδοί Δημοκράτες, αν καταφέρουν να προσλαβουν αρκετους υποψηφιους με προσοντα οι οποίοι θα είναι σε θέση να ακολουθήσουν τη γραμμή του κόμματος, πανε για 10% των ψήφων για ενα μεγαλο χρονικο διαστημα. Ακομη και αν η άμεση πολιτική εξουσία τους είναι περιορισμένη, αυτό σημαίνει ενα μόνιμο δικαίωμα για ριζική επίδραση στη Σουηδική κοινωνία.

Βλέπουμε ήδη πως τη δεκαετία του 1990 και στις αρχές της δεκαετίας του 2000 το Εθνικό Σοσιαλιστικό κίνημα έχει ωριμάσει και τώρα εδραιωνεται στο ''κόμμα των Σουηδων''- το οποιο επίσης αγκάλιασε εστω και καθυστερημένα τα μαθήματα του Per Engdahl, κομψυνε τη γλώσσα του και πεταξε απο πανω του τις στρατιωτικες στολές. Αυτό κατά πάσα πιθανότητα θα ήταν αδύνατο χωρίς την επιτυχία των SD (Σουηδών Δημοκρατών). 

O Henrik Arnstad λέει ότι μπορεί να είμαστε στο δρομο για ενα «αιώνα φασισμού» και καλεί για τη συσπειρωση εναντια στον φασισμο σε ολόκληρο το αριστερο-δεξιο φασμα. Ο ακροδεξιος εθνικισμος ασκεί μια έλξη για πολλούς Ευρωπαίους, λέει. 

Μια πιο λογική ερώτηση είναι: γιατί να τραβήξουμε τη γραμμή ακριβώς ανάμεσα στους φασιστες του ορισμου του Arnstad και όλων των άλλων; Βεβαίως, είναι γεγονός ότι φασιστικά κόμματα πολύ σπάνια παιρνουν την εξουσία χωρίς την υποστήριξη του αστικου συστηματος, οπότε αν το συστημα αρνείται να εχει σχεσεις μαζι τους, τοτε τα πραγματα ειναι πολυ ασχημα γι αυτους. Αλλά να απευθύνεται κανεις στην αξιοπρεπεια των κομματων ειχε νοημα μονο στο παρελθον, χωρις ακραιες αντιθεσεις στην κοινωνία.

Κοστίζει πολύ λίγο για τον πρωθυπουργο Fredrik Reinfeldt να κρατήσει το κομμα των Σουηδών Δημοκρατών σε κοντινη αποσταση, για παράδειγμα. Δεν υπάρχει κανένα μαχητικό εργατικό κίνημα αλλα ουτε και το SD ειναι καν ένα μαχητικό κίνημα στο δρόμο. Οι ακραιοι υποστηρικτές τους ειναι ανθρωποι κυριως γνωστοι σε αυτους που περνούν το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου τους εκφράζοντας τις απόψεις τους στο διαδίκτυο.

Μια άλλη αντίρρηση είναι ότι οι δυτικές φιλελεύθερες δημοκρατίες είναι πολύ καλοί στο να φροντίζουν τον εαυτό τους σήμερα. Παίρνει πολύ πριν η αστική τάξη στην Ευρώπη, να μετατραπει σε ενα μαχητικο φασιστικό κίνημα προστασιας, έχει εσωτερικεύσει ήδη κανεις πολλές από τις πλευρές του φασισμού σε προηγούμενες εποχές. Δεν είναι λόγω της φασιστικής επιρροής σήμερα που βλέπουμε μια τάση εναντια στην αστυνομια, πιο αποτελεσματικο ελεγχο,  περιορισμους στο δικαίωμα της απεργίας και κέντρα κράτησης για «παράνομους μεταναστες» - αυτο το κανουν οι δημοκρατες του Arnstad διατηρώντας παράλληλα ένα υψηλό βαθμό νομιμότητας με το να μη συμβιβαζονται οταν δεν χρειαζεται για την ελευθερία της έκφρασης και το δικαίωμα του συνεταιρίζεσθαι.

Είναι προφανώς πιο δικαιολογημενο να ανησυχει κανεις για τις εξελίξεις σε χώρες όπως η Ελλάδα και η Ουγγαρία, όπου φασιστικά κινήματα στο δρομο έχουν ολο και μεγαλυτερη επιρροή. Αλλά για την Ευρώπη στο σύνολό της, η πιο σοβαρή απειλή σήμερα ειναι από θεσμούς, όπως φαίνεται ξανά και ξανά, κατι που δειχνει ποσο λιγο νοιάζονται για τη δημοκρατία, όταν υπάρχουν τράπεζες που χρειάζονται υποστήριξη. Ενα μπατον στο πρόσωπο κάνει την ίδια ζημιά ακόμα κι αν είναι ένας εκπρόσωπος ενος φιλελεύθερου δημοκρατικού κράτους που το κουναει.



 Mτφ απο Αrbetaren


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

"Tα ...πολλά λόγια δεν ειναι...φτώχεια! (Οι νεοφιλελευθερες,... ''σοσιαλδημοκρατικές'' και ..φασιστικές πολιτικες, ομως;)